به چچن خوش آمدید دقیقاً تجسم آن شکلی از فیلمسازی است که می‌توان «اضطراری» نامیدش؛ نوعی از فیلمسازی که بدون تصور دقیقی از فراورده‌ی نهایی، لحظه‌به‌لحظه پیش می‌رود و در فرایند شکل می‌گیرد و ممکن است هر لحظه با توقیف دوربین و بازداشت عوامل فیلم کلاً متوقف شود.
کالکتیو می‌توانست مستندی معمولی و متعارف باشد، اگر که به قالب آشنای مستندها در چنین شرایطی تن می‌داد؛ یعنی مصاحبه با سوژه‌های دخیل در این اتفاق: بازماندگان و سوگواران از یک‌سو، و عوامل بیمارستان و سیاست‌گذاران از سوی دیگر، و بعد هم همدردی با جراحت‌دیدگان و زیر سوال بُردن سیاست‌های حاکم از یک منظر شهروندی‌ـ اکتیویستی.
ریوایند مرورِ یک کودکی تباه‌شده از طریق به عقب برگرداندنِ لحظه‌های فیلم‌شده‌ی کودکی است. فیلم شروع می‌شود و پسرک خردسال رو به دوربین خانوادگی، و به‌نوعی رو به ما، می‌گوید: سلام. من ساشا نولینجرم، میزبانِ این خاطرات لجن. ساشا نولینجر سازنده‌ی ریوایند است و فیلم یک مستند خودزندگی‌نامه‌ای‌ست که در آن ساشای جوان به دیدار ساشای خردسال و فامیلش در فیلم‌های خانوادگی قدیمی‌شان می‌رود.