کریستین پتزولد

ایمان و سرسپردگی فیلم به عشق به حدی‌ست که وقتی مرد را موقتاً از دست می‌دهد، طاقت نمی‌آورد و اوندین‌‌ِ زمینی‌اش را پیش از پیوستن به همزادِ دریایی‌اش، راهیِ حزنِ یکی از محزون‌ترین صحنه‌های تاریخ سینما می‌کند: بر روی موتیف موسیقایی فیلم، قطعه‌ای از باخ، اوندین هم‌نشینِ سانشوی مباشر می‌شود.

ترانزیتِ پتزولد وعده‌ی تلاقی‌ها و همگرایی‌های یک ملودرام آشنا را می‌دهد اما به‌‌ناچار مسیرِ موریلِ رنه و کسوفِ آنتونیونی را پی می‌گیرد. مسألهْ مطلقاً مرگ یا فرجام تلخ زندگی‌ها نیست، که چه بسیار ملودرام‌ها نه پایانی خوش که فرجامی تلخ داشته‌اند؛ مسألهْ پراکندگی و ناپدید شدن است، مسألهْ موقتی و گذری بودن است.