گورستان شکوه با نگاه ممتد، کشدار و خاموش خود به چیزها، همه‌ی چیزها، تماشاگر را هم دعوت به خوابی عمیق، خلسه‌ای طولانی می‌کند؛ دعوت به شناور گشتن در رویای سربازان و اشتیاق پرستارها، و غوطه‌ور شدن در جهان درهم‌تنیده‌ی زندگان و مردگان، اشباح و ارواح، حشرات و حیوانات. فیلم با نگریستن به ظاهر چیزها، به جهان در مادیت و روزمرگی‌اش، استعلایی‌ترین لحظات را می‌آفریند
آپیچاتپونگ، در واقع، متمایزترین همه‌خداانگارِ سینمای معاصر است: زندگی در آثار او نه تنها یک هدیه، که چیزی مقدس است، چیزی در تلاطم و در پیوند با نشانه‌هایی از ذات الاهی؛ و این بازتابی است بعضاً از اعتقاد عمیق او به بودیسم. در فیلم‌های او، ارواحِ درگذشتگان همه‌جا هستند، و بر سیر و مدارِ حوادثِ این‌جهانی تأثیر می‌گذارند. و خود این حوادثِ این‌جهانی هم از منطقی جادویی تبعیت می‌کنند: قصه‌ها قطع می‌شوند، تکرار می‌شوند، از نو آغاز می‌شوند، به دور خود می‌پیچند، و الگویی حیرت‌انگیز را خلق می‌کنند.